26 Augustus 2017 Wedding Part II door Stijn

De langverwachte dag - geschreven vanuit Stijn’s standpunt 26 augustus 2017.

We zijn 503 dagen na het aanzoek. Maanden van voorbereiding moeten vandaag hun vruchten afwerpen. We hadden er een korte nacht opzitten. We waren al niet al te vroeg naar bed gegaan, en ik heb pas rond half 4 de slaap kunnen vatten. Geen ideale voorbereiding, als je weet dat de wekker om 7u afging, en ik al een half uurtje voor de wekker wakker was. Maar al snel werd duidelijk dat we deze dag puur op adrenaline en emotie zouden beleven. Van enige vermoeidheid was weinig sprake. Na een bemoedigende kus en knuffel sprongen we het bed uit. Dit was onze dag! We waren al niet ziek. Een grote schrik die we dus al overwonnen hadden. Het weer was zoals voorspeld ook fantastisch. Reeds een maand op voorhand was ik dit in het oog aan het houden. Tot drie weken voor de trouw voorspelden ze een hittegolf en prachtig weer. Maar dan begonnen de voorspellingen onzekerder te worden. Kans op regen, net wel, net niet. Pas rond woensdag bleek duidelijk dat we geluk zouden hebben. De regenzone zou aan de Waalse grens blijven hangen. Yes! En toen gingen we terug even elk onze weg. Ik naar de kapper om mijn haar goed te laten leggen, Marijke naar Keskes voor een laag schmink en haar haren op te maken. Ik was snel weer buiten en kon zo dus mooi op schema, na een nieuwe tussenstop om de krant en een pakketje te gaan halen, naar mijn ouders vertrekken. Het pakketje lag niet bij de krantenwinkel. We hadden nog een gastenboek en wensboom besteld. Deze was echter op mijn oud adres toegekomen, en nu nog niet in de krantenwinkel. Een klein stressmomentje, want dit was toch wel belangrijk…uiteindelijk stuurden we mama en papa hiervoor nog op pad, op weg naar de kerkdienst. En ja hoor, ze hebben dit nog gevonden! Rond 9u kwam ik toe bij mijn ouders. Iets nadien kwamen ook Tom en Steven toe. We maakten ons hier samen op het gemakje klaar. Mijn outfit van vandaag was mijn pak van Guy David. Hét pak waar we heel veel tijd hadden ingestoken om te vergelijken, op te meten, accessoires te voorzien, … De stof was van speciale makelaardij, en vooral bordeaux uitziend, met donkergrijze schakeringen. Ik verkoos een tweedelig pak, met een strik en bretellen. De broekspijpen heb ik na lang overwegen nog verder laten inkorten, zodat de look iets minder klassiek was. Verder droeg ik een lichtroze hemd en een stoefertje in dezelfde kleur. Een gepersonaliseerde manchetknoop met opdruk “SM” maakten het bovenstukplaatje klaar. Onder het kostuum draag ik grijze schoenen en onzichtbare lage sokken, zodat je mijn enkels zag. Een beetje zuiders op deze mooie dag moest kunnen. Dit moest het plaatje van vandaag worden! Eens we klaar waren met aankleden kon ik nog rustig mijn geloftes verder in het schriftje overschrijven. Even een rustmomentje alvorens de rush kan beginnen…

De tijd tikte verder. Rond 10u30 vertrok ik samen met mijn ouders naar Hove. Papa reed samen met mij. En toen kwamen we toe. Marijke was nog boven. Ik moest me beneden verder klaarmaken, samen met de rest van de suite. De bouttonière opspelden, iedereen briefen over de first look die in de tuin zou plaatsvinden, en nog even het bruidsboeket bijknippen. Iedereen had intussen ook al een kleine hap naar binnen kunnen werken. Toen Marijke klaar was nam ik nog snel wat plakjes kippenfilet in mijn mond. Ik bedacht me nog net op tijd dat een plakje kaas misschien niet de beste keuze is voor een first look - first kiss moment…En toen stopte ik me in de berging, bij Fons, zodat Marijke rustig in de tuin kon plaatsnemen. Voor het eerst vandaag voelde ik de zenuwen opkomen. Een speciaal moment om elkaar voor het eerst te zien. Een moment waarop er ook meerdere mensen naar je kijken en op je reactie letten. De hele suite verzamelde die morgen bij ons thuis, dus het was sowieso een drukke bedoening. Ik werd met de handen voor mijn ogen naar buiten begeleid, waar Marijke ook met de handen voor de ogen mij stond op te wachten. In een stille tuin telden we af. 3, 2, 1. We bekeken elkaar van kop tot teen.

Ik vond Marijke prachtig. Mooie schmink, mooie haren, en een overweldigend mooi kleed. Ze mocht er zijn! Ik maakte me wel zorgen om haar. De zenuwen gierden duidelijk door haar lijf. De enige emotie die ze kon tonen was stress. Heel enthousiast was ze niet over mij, maar het was duidelijk dat het hele gebeuren even tot rust moest komen bij haar. Nadat we nog enkele survivalcadeautjes uitdeelden, vertrokken we op fotoshoot. Een welgekomen momentje van rust, waarin we even konden bijpraten. Nadat Marijke met de nodige moeite in de Mercedes van Birsen paste, reden we met Marijkes papa erbij naar het Park van Hove. De fotograaf volgde uiteraard naar de plek die we gisteren ook al gebruikten als fotoshootlocatie. Dat maakte dat het nu allemaal wat vlotter ging. Tijdens deze fotoshoot had ik mijn tweede stressmomentje van de dag. Plots besefte ik dat ondertussen onze vrienden en familie zich aan het klaarmaken waren om naar onze trouw te lopen. Ja, naar onze viering! Het drong nog iets meer tot me door dat deze dag echt rond ons draait.

Na deze filosofische bedenking reden we mooi op schema verder door naar de Molen in Boechout. Een van de weinige resterende werkende molens in België, waar we een paar maanden terug al eens op verkenning waren gegaan. We werden hier toen heel hartelijk ontvangen door de molenaars. Ook nu stonden ze ons met blijdschap op te wachten. Er werden meerdere mooie kiekjes in de molen zelf, en op het plateau rond de molen genomen. We kwamen er toen ook achter dat onze fotograaf enorme hoogtevrees had. Ik kreeg er zelfs de slappe lach van uit medelijden. Benieuwd hoeveel foto's er bewogen zijn… Na het rondje in en rond de molen doken we nog de wijngaard in. Hier werden echt fantastisch mooie foto's, waaronder de individuele detailfoto’s, genomen. Het leek wel alsof we ergens in Zuid-Frankrijk waren! Van zodra ook deze prachtige foto's genomen waren vertrokken we iets na 13u richting Antwerpen. De papa van Marijke had nog wat sandwiches met kipfilet gesmeerd, die we gewillig opaten. Opnieuw kwam ik tot het besef dat intussen iedereen al op weg naar Antwerpen was. Of misschien al een plaatsje in onze mooie kapel aan het uitkiezen was. De zenuwen begonnen een actievere rol te spelen. We omzeilden Mortsel en kwamen stipt volgens schema om 13u45 aan de kapel toe. De suite stond ons op te wachten en leidde de laatste mensen naar binnen. De briefing werd zeer goed opgevolgd! Hiervoor hadden we Kylie, Lizi en Lieselotte als hulp ingeroepen. En dan konden we rustig uit de auto stappen. Nu ja, rustig was veel gezegd. De zenuwen gierden zienderogen door onze lichamen. We verzamelden voor de ingang. Ik probeerde binnen een glimp op te vangen van hoe vol de kapel zat. Moesten er mensen staan? Zat iedereen? Was iedereen er al? Ik zou er zo meteen een antwoord op krijgen. Eerst overlegde ik in de vlucht nog met mama hoe we moesten binnenwandelen. Ik merkte toen aan mijn stemintonatie dat ik best even kalmeerde. De twee minuten organisatie en rust die we namen, alvorens binnen te gaan, waren welgekomen.

En toen gebeurde het. Net op het moment dat onze twee voorgangers klaar stonden om door de deuren te wandelen, klonken de kerkklokken van 14u. Een magisch moment. Een symbolische bekroning van een super timing die we over onze volledige dag tot in de puntjes hadden uitgestippeld. Tot vervelens toe van sommigen, maar als dit dan zo uitkomt is dat echt wel kicken….Ik maakte op dat moment ook oogcontact met de videograaf. Hij had de klokken ook opgemerkt. Wat ben ik benieuwd naar dit beeld…Stipt om 14u, net zoals het ook op onze uitnodigingen stond, deed mijn broer Tom als ceremoniemeester van dienst teken aan de eerste binnenkomers om binnen te wandelen. Na de voorgangers wandelde de suite naar binnen. Nadat Steven en Michael als mijn getuigen naar binnen liepen, kwam ik met mijn mama aan de arm binnen. Een indrukwekkend moment waarop ik overstelpt van indrukken probeerde rond te kijken naar wie er was, maar ook naar mijn zelf gekozen intredelied probeerde te luisteren. Na een intieme kus en omhelzing met mama stond ik op mijn plaats Marijke op te wachten. Ze wandelde aan de arm van haar papa binnen op de geluiden van The Hum. Terwijl ik mijn emoties intussen had kunnen veranderen van hypernerveus naar kalm en genietend, had ik medelijden met Marijkes binnenkomst. Zichtbaar geëmotioneerd wandelde ze aan de arm van haar papa binnen. Het was een voorbode van een zeer intieme en intense viering.

Eens Marijke naast mij was gaan zitten, knikte ik naar de zangeres Marly. We hadden haar nog nooit gezien, en via Whatsapp hadden we deze ochtend nog wat over en weer gestuurd over de timing en het startsein van de intro. Verder hadden we aan haar alle liedjes die we in de viering wensten doorgegeven, met vermelding van welke strofes we er zeker in wilden hebben. Op basis hiervan oefenden zij dan de liedjes in. Vandaag was de eerste keer dat we deze liedjes te beluisteren kregen. Dit was dus ook voor ons een verrassing! Nadat voorganger Peter de Vriendt de viering opende, sprak ik de mensen toe. Raar maar waar, maar vanaf dat moment voelde ik me ijzig kalm. Ik voelde me vertrouwd met de mensen die er waren. Het besef dat iedereen hier speciaal voor ons was, werkte plots niet meer stresserend, maar wel rustgevend. Marijke zette de intro voort, achteraf vernam ik dat ze dit al vergeten das dat ze dit moest doen, en toen ging de verdere viering verder. Woord na woord, lied na lied. Alles liet ik goed in me opnemen. Het werd me op voorhand zo vaak gezegd. Geniet ervan, want het is zo voorbij. En dat deed ik ook. Op de momenten dat het kon keek ik rond. Ik keek naar wie er was en genoot van de gezelligheid van de kapel. De schrik dat niet iedereen binnen zou gekund hebben was ongegrond. Op een paar stoelen na was alles gevuld. Zo hadden we het gedroomd. Ik keek ook naar de versiering waaraan we donderdag nog tot laat bezig waren geweest. De herdenkingskadertjes van de overleden familieleden hadden ook een mooi plaatsje gekregen. De viering verliep verder. We vonden het cruciaal om een persoonlijke touch aan de viering te geven. Hoe kan je dit beter doen dan de mensen rondom u iets te laten zeggen of lezen.

In de eerste lezing wisselden Steven en de papa van Marijke elkaar nog af. Heel leuk om deze mensen de door ons uitgekozen tekst die perfect past in het thema van onze viering (hoop, liefde en vertrouwen) te horen lezen. Een nieuw hoogtepunt in de viering waren de speeches. Michael speechte over een weg die we van kleins af aan samen overstaken. Hij vertaalde die symboliek naar de weg die ik nu met Marijke oversteek. Enkele leuke en diepzinnige quotes deden de tranen een zoveelste keer vandaag over mijn wang rollen. Tranen van ontroering en van blijdschap. Voor tranen van verdriet was vandaag geen plaats, op uitzondering van verdriet om de mensen die we er liever hadden bijgehad vandaag. De speech van Dominic, broer en getuige van Marijke, deden ons lachen. Met zijn kenmerkende droge humor zorgde hij ook bij alle aanwezigen voor wat training aan de lachspieren. Hij vertelde over het feit dat hij Marijke al van in de jaren 90 kent, en over het feit dat hij wel blij was dat ik nu ook echt lid ben van de familie. Op zo’n momenten ben je dubbel zo blij dat je twee videografen hebt die al deze mooie woorden en beelden kunnen vastleggen. We kijken er nu al ontzettend hard naar uit om deze beelden tegen de kerstperiode te kunnen bekijken, en herbekijken en herbekijken, …

En dan volgde het moment van onze geloftes en het overhandigen van de ringen. Ook dit was even een spannend moment. Wat moest in welke volgorde gebeuren? Eerst de ringen en dan de geloftes? Of omgekeerd? Op zo’n moment vertrouw je op de voorganger dat die de planning even van je overneemt. Het bleken eerst de geloftes te zijn. Ik begon als eerste mijn geloftes uit ons marmeren schriftje voor te lezen. De inkt was, bij wijze van spreken, nog nat. Met een licht emotionele stem las ik ze luidop voor. Een klein woordje historie over onze relatie, maar ook diepere gevoelens die ik op dat moment met Marijke en 120 andere mensen deelde. Naargelang de diepzinnigheid van de geloftes vorderde kreeg ik de krop in de keel. Nog een paar zinnen en ik was er. Na een kleine pauze kon ik ook de laatste woorden door de microfoon krijgen. Oef. Meteen was er ook een antwoord op de vraag die ik mezelf eerder stelde. Hoe zou ik zijn tijdens de viering? Cool en nerveus? Of mezelf en emotioneel aangedaan? Het bleek dus het tweede te zijn, waar ik eigenlijk wel blij om was. Een gevoel dat ik reeds bij veel trouwfeesten heb gehad, zijnde dat er weinig emotie afspat tussen bruid en bruidegom, zal in ieder geval niet leven bij de mensen die onze viering bijgewoond hebben.

En dan was het de beurt aan Marijke om haar geloftes uit te spreken. Zij sprak ook over onze historie, en verbeeldde onze trouwvoorbereidingen met de nodige beeldspraak als een voetbalmatch waarbij we onze tactiek hebben gevolgd tot waar we nu staan. Een intiem moment waarop ik toch weer op een leuke manier inkijk kon krijgen in Marijkes gedachten over ons. Na de geloftes had Marijke even een onbewaakt momentje en kuste me al. Ik durfde haar niet te ontwijken, al was dit wel even vreemd. We moesten de ringen namelijk nog uitwisselen…En toen was het moment waarop we de ringen over elkaars ringvinger mochten schuiven aangebroken. Ditmaal hadden we ze gelukkig wel mee. Nadat we de ringen voor een tweede maal op twee dagen tijd omschoven was ook het kerkelijk hoogtepunt voltooid! Ook voor de kerk zijn we nu officieel man en vrouw! Nadat de nodige handtekeningen werden gezet op de mooie gezangen van Marly kon de ceremonie verder gaan. Ik sloot af met het toespreken van de mensen, waarbij nonkel Hugo me met een kleine tip nog hielp om te zeggen waarvoor de bandjes op de stoelen dienden. We maakten immers altijd het mopje dat mensen die naar de viering komen ook ‘s avonds een extraatje krijgen. We konden niet anders dan dit ook waar te maken natuurlijk…! En toen volgde de uittrede naar buiten. Marijke en ik, hand in hand, met de menigte die ons buiten opwachtte in het vizier. Een spannend momentje, maar de stress was er nu toch wel af.

We kwamen de kapel buiten onder bellenblazers en een confettikanon met allemaal rode hartjes. Het was prachtig, al zeg ik het zelf. De leukste foto's die we tot nu toe gezien hebben zijn overigens deze van onze buitenkomst. Nadat ook de enkele kleinsten onder ons een cadeautje kregen, want ze waren heel flink geweest in de kerk, begeleidde ik de mensen naar de receptie in de Boer van Tienen op het Mechelse Plein. Marijke geraakte niet zo snel weg in haar kleed, dus ik kon de eerste groep al mee begeleiden. Op de receptie was het voor ons beide even bekomen van de emoties. Ik peilde bij de mensen over hoe ze de dienst ervaren hadden. Ik besefte plots dat de dienst anderhalf uur geduurd had. Een stuk langer dan we voorzien hadden, maar het was voor niemand overgekomen als zijnde vervelend. De cava vloeide rijkelijk onder de stralende zon. Het waren dit weekend ook Mechelsepleinfeesten, maar onze zone was zoals beloofd goed afgesloten. Na een tijdje kon ik zelf ook een glas cava te pakken krijgen. Ik zocht Marijke op in de massa, en klonk met haar op het huwelijk. We zochten elks wat de mensen van onze “kant” op, zodat we alle gasten toch even konden spreken.

Nadat we iedereen hadden kunnen spreken, en de piek van de receptie voorbij was, trokken we nog even met ons tweetjes, Birsen en Ruud de fotograaf op afzondering in de Botanische tuin. Een binnenplein in het midden van de stad, vlak naast Elzenveld. Een oase van rust, waarin we nog maar eens enkele kiekjes zouden nemen. Aangezien we al zeker waren dat er vele mooie foto’s in de camera staan, was de druk eraf. Alles wat nu komt was bonus. We probeerden wel enkele nieuwe pozes uit, waaronder Marijke die als een waterlelie op het gras ging zitten. Het was een romantisch rustmoment waarvan we opnieuw ten volle genoten. We dolden nog even met Birsen dat ze echt niet de gemakkelijkste opdracht van de dag had gekregen. Als trouwe volgster en assistente bracht ze de dag mee achter de lens door.

Na onze fotoshoot begaven we ons naar de kleine feestzaal. Hier was intussen een groot deel van de familie ons aan het opwachten voor het voorlaatste deel van de dag: de receptie en het diner. Ik haalde snel nog het resterende deel van de familie dat nog zijn glas aan het leeg nippen was op het Mechelseplein. We konden zo aan de receptie beginnen. Dit hoofdstuk had in de voorbereidingen een groot deel van onze energie opgeslorpt. Op een trouw moet je strepen trekken, en dat is niet zo evident als in de kleuterklas…Maar goed, uiteindelijk komt zoals steeds altijd alles goed. Er was ook geen reden om spijt te hebben. De sfeer was uitermate gezellig. Iedereen genoot met een drankje en een hapje. Er werd gelachen en gepraat, en vooral heel veel foto’s genomen. Iedereen moest en zou met iedereen op de foto gaan. Herinneringen en outfits werden op de lens voor de eeuwigheid vastgelegd. Tussendoor namen we met plezier nog enkele leuke cadeaus in ontvangst. Een van de cadeaus was een ingesproken boodschap van Get Ready! Jeugdsentiment van de bovenste plank. Kei leuk!

Wanneer de cava op was, en de cadeautjes uitgedeeld, werden we aan tafel verwacht. Ingeborg en Birsen gaven aan de gasten kleine glazen flesjes schnaps met hierop hun tafelnummer. Zo werd iedereen naar zijn of haar tafel begeleid waar ze een gepersonaliseerd doosje met chocolaatje met onze foto op, en een persoonlijk briefje terugvonden. Allemaal leuke details, die het hele feest een persoonlijke touch geven. Nadat ik de eters smakelijk eten toewenste, begonnen we aan het voorgerecht. Dit gerecht hadden we een paar maanden geleden op ons proefdiner gegeten en viel ons uitermate in de smaak. De pot schafte steak tartaar, radijs en truffel en werd gedecoreer met bloemetjes op de borden. Tussen het voor- en hoofdgerecht speechten de papa van Marijke en Steven. De papa van Marijke sprak emotioneel met een vleugje humor over onze typische herinneringen van ons samen. Steven vertelde dan weer over onze jarenlange vriendschap en hoe Marijke hier dan bijkwam. We hadden aan nonkel Hugo de dag voordien nog gevraagd of hij de speeches wilde filmen. Wat zijn we blij dat we dit nog gedaan hadden!

Vervolgens werd het hoofdgerecht geserveerd. We verkozen een lichte maaltijd met zeetong, olijfolie puree, julienne prei, pancetta en beurre blanc. Ook deze gang werd, met de nodige wijn, heel smakelijk naar binnen gewerkt. Na dit hoofdgerecht speechte Ingeborg nog over haar geschiedenis en ervaringen met Marijke, en hadden mijn mama en papa nog enkele nostalgische cadeaus om uit te delen, zoals mijn voetbalspel en een mini-drumstel dat ik nooit mocht hebben. Vervolgens hadden mijn ouders nog een diashow in elkaar gestoken waarin mijn jeugd werd weergegeven. Toen deze leuke zaken achter de rug waren, was het opnieuw onze toer om de mensen in de bloemetjes te zetten. We hadden cadeautjes voor iedereen uit de suite om hen te bedanken om ons bij te hebben gestaan de laatste maanden. Tussendoor kregen de gasten koffie en thee zodat ons strak tijdsschema niet in gedrang kwam.

Iets voor 21u konden we dan afsluiten, zodat we onze gasten in de feestzaal konden ontvangen. In onze uitnodigingen hadden we expliciet gezegd dat het feest stipt om 21u zou beginnen, dus moesten we uiteraard zien dat we er zelf op tijd stonden. De zaal waarin we gedinerd hadden lag vlak naast de feestzaal. Dit was handig zodat de eetgasten ongestoord hun koffie konden opdrinken, en de avondgasten niet op de eettafels moesten kijken. Toen het overgrote deel binnengewandeld was spraken we onze gasten toe. Het begon een gewoonte te worden om de micro in de hand te nemen. Maar…we deden dat met veel plezier! In deze speech zorgde ik even bewust voor de nodige ophef nadat ik zei dat de mensen die naar de kerk waren geweest met dat verkegen bandje onze cocktails konden drinken. Zoals hierboven reeds gezegd was dat een mopje dat we altijd al gemaakt hadden. De mensen die naar de kerk zijn gekomen wilden we belonen. Uiteraard konden we dit niet hard maken, en bleef het bij het mopje.

Na onze openingsspeech volgde het aansnijden van de huwelijkstaart. Een drie-lagige taart met de rozen-bloemen bovenaan, en een marmeren band onderaan. Dit moet zowat de lekkerste taart geweest zijn die ik ooit gegeten heb! Terwijl ik van mijn taart aan het smikkelen was hield ik de klok nauwlettend in de gaten. Er was immers nog één timing waaraan we ons die dag moesten houden, en dat was het startuur van onze openingsdans. Deze dans zouden we om 22u11 aanvatten, aangezien Marijke en ik sinds 22 november een koppel vormen. Dit was een klein fantasietje waarmee we al langer in ons hoofd zaten, en wat wonderbaarlijk genoeg gelukt is, ookal raadde de organisatie het ons niet aan omdat dat niet zou lukken…Maar…We do what we want! J

De openingsdans, Tomorrowland Tribute van Jan en Eva, verliep zeer vlot en mooi. Het oefenen van deze dans was een van de zaken die heel lang op ons to do lijstje heeft gestaan, maar er nooit van is gekomen tot de avond voordien. Ja, de avond voordien. Dan hebben we letterlijk vijf minuten in de kledingkamer enkele dansmoves ingeoefend. Meer moest het blijkbaar niet zijn om er een geslaagde openingsdans van te maken. Het was opnieuw een hoogtepunt in deze dag die klaarblijkelijk alleen maar uit hoogtepunten zou bestaan. Aansluitend dansten de papa van Marijke en Marijke op een dans uitgekozen door Marijkes papa. Nadien was het de beurt aan mijn ouders om op hun openingsdans (the last resort van The Eagles) te dansen. En toen ook deze dans achter de rug was barste het feest los. De eerste liedjes waren de liedjes uit onze openingsdans, maar dan in hun originele versie. We hadden aan onze Dj’s Ivo en Glenn een lijst gegeven van verzoeknummers, maar het was aan hen om er een super avond van te maken natuurlijk. Onze gasten konden bij hun inschrijving ook een verzoeknummertje aanvragen.

De avond verliep verder zoals het hoorde. De mensen vermaakten zich in de photobooth, die wel een uurtje gesloopt is geweest. Ook het frietkraam had enorm veel succes. Een must have voor elk trouwfeest! Tussendoor konden de gasten tekstjes schrijven over ons in kleine boekjes, wensen in de wensboom hangen, het gastenboek tekenen, foto’s trekken met wegwerpcamera’s, enzovoort enzovoort. We hadden aan alle details gedacht om de mensen zo lang mogelijk bij ons te kunnen houden. Zo waren er voor de dames zelfs lage sloefen voorzien, en konden de WC-gangers zich opfrissen met de spullen die in de mandjes lagen. Ook hun mobiele telefoons konden bijgetankt worden. En de nieren van de gasten konden bijgetankt worden met onze eigen cocktails, zijnde Campari Tonic en bruine Rum cola. Om 4 uur was het feest zoals op voorhand vastgelegd ten einde. We sloten het feest af door met de mensen die er nog waren, en dat waren er heel wat, onze openingsdans nog eens in kring te dansen. Ik sprak het de gasten nog een laatste keer toe waarna de papa van Marijke Jan Smit nog een keer voor me aanvroeg, zodat we nadien in de nodige roes naar de hotelkamer boven de feestzaal konden gaan. Een fantastische dag met fantastische mensen was zo ten einde gekomen.

De volgende morgen werden kwamen we om 10u aan de ontbijttafel. Hier zagen we de andere gasten die de nacht in Elzenveld hadden doorgebracht. We trokken nog even op met Marijkes familie uit Oostenrijk en Vlissingen. Nadien begon de opruim aan de zaal. Opkuisen moesten we gelukkig niet, maar al de decoratie, en dat was wel wat, moest uiteraard weer naar Hove. Ik zonderde me ook nog even af in de kapel om nog even tot rust te komen na de hectische afgelopen 48 uur. Marijke kwam me vergezellen en zo praatten we nog even rustig na. We hebben echt van beide dagen enorm hard genoten. In tegenstelling tot wat velen ons op voorhand zeiden hebben we alles echt wel goed kunnen laten indringen en hebben we alle momenten bewust meegemaakt. Er is helemaal niets misgelopen, en alles is volgens ons (strak) schema verlopen. Helemaal zoals we het gepland hadden. We houden er alleen maar mooie herinneringen aan over, dit pakken ze ons niet meer af! Dank aan iedereen die er op de een of andere manier bij was gedurende deze 48 uur! Nu nog cadeautjes uitpakken, valiezen inpakken, nog even de familie uit Oostenrijk tot ziens gaan zeggen, en dan onder ons tweetjes op afzondering naar Zanzibar!