25 augustus 2017 - Part I door Marijke

Vrijdag 25 augustus 2017 vanuit het standpunt van de bruid

Eindelijk is de dag daar, we gaan trouwen! Al is het niet helemaal eindelijk, want de dagen hiervoorafgaand zijn super snel gegaan en eigenlijk is de dag plots daar, onze dag! Heel wat voorbereidingen staan op de planning, dus de wekker gaat lekker vroeg om half 8. Aangezien het vandaag onze echte trouwdag is, is Stijn gisterenavond traditiegetrouw thuis gaan slapen. Zelf heb ik dankzij mijn metasleep-pilletje en knuffels van Fons ook heerlijk geslapen, zodat ik de douche inspring, jumpsuit aantrek en met een licht ontbijt vertrek richting de eerste stop: De ING-bank in het centrum van Hove.

Aangezien de jaarmarkt al in volle opbouw is maak ik rechtsomkeer om richting Edegem te gaan, waar ik om half 9 een afspraak heb bij Isabo van Botebo die mijn make-up gaat doen. We kennen mekaar nog van vroeger, dus na een gezellige babbel stap ik om 9.05u vol in de dagmake-up

buiten op naar de tweede afspraak aan de Paardenmarkt in Antwerpen. Stipt om half 10 ben ik bij Rana Hair ter plaatse en wordt ik vriendelijk ontvangen door Caroline, die mijn haar was en brusht. Met een foto van mijn trouwkleed in het achterhoofd en verschillende speltjes krult Caroline mijn haar en steekt ze dit vervolgens halfop. Iets na elf uur ben ik klaar en spring ik in mijn auto om naar Hove te vliegen, aangezien we om 12u in het Gemeentehuis moeten zijn. Toch ben ik verbazingwekkend rustig en kalm. Heb het gevoel dat alles onder controle is en kan echt genieten van deze voorbereidingen, onderweg zing ik dan ook vrolijk mee met de liedjes op de radio. Prachtige zonnige zomerdag, dit belooft!

In gedachten droom ik al weg naar de jurk die ik zo dadelijk ga dragen, ook een witte lange jurk die ik online had gezien en waar ik onmiddellijk verliefd op werd. Het was de perfecte combinatie van traditioneel (waar de papa zo dol op is) en zomers kant met een mooie open rug wat ik zou graag wou. De jurk hangt dan ook al enkele maanden in mijn kast, maar ook dit ging niet over rozen aangezien ik de jurk eerst besteld had, maar dan een ‘out of stock’ melding kreeg. Na wat over en weer gemail, werd de jurk van Ivy&Oak dan toch vanuit Duitsland overgescheept en paste ze perfect. Oorbellen kocht ik op mijn verjaardag in Parijs en mijn sandalen kon ik evenzeer online wegsnoepen….

Thuis aangekomen zijn mijn broer en papa al aangekomen en geniet Dominic rustig van een kopje koffie in onze woonkamer. Ik vlieg de trap op naar boven en hijs mij in mijn ondergoed en trouwjurk. Papaaaaaa papaaaaa roep ik vanaf boven, aangezien ik mijn jurk zelf niet dichtgeritst krijg. Gelukkig na wat gepruts – grote papahanden en kleine ritsjes zijn niet echt de ideale combo – ben ik klaar om te vertrekken. Snel even de make-up bijwerken en daar gaat de deurbel al….. Het is iets voor twaalf en Tom staat klaar met zijn fototoestel om een paar foto’s te nemen van onze ‘first look’. Na een foto op de trap van mijn kleed, zie ik mijn broerlief Dominic nog zonder stropdas, zodat even een stressmomentje opborreld. Iedereen moet klaar staan én van zodra Stijn aankomt met de bloemen en de trouwtaart - die hij is gaan halen bij Ely’s in Hove - moet alles nog worden klaargezet bij cafetaria de Weyninckhove.

Daar gaat de bel. Ok. Even alles relativeren en rustig de deur gaan open doen, daar is mijn aanstaande man! Stijn staat met een grote lach op zijn gezicht op mij te wachten in een lichtblauw pak met een gigantische bos bloemen. Het eerste wat mijn opvalt zijn zijn blauwe krokodillenleren schoenen met matching riem. Echt iets voor mijn dandy Stijn, en ik hou ervan. Het pochetje en de strik in zalmroze met blauwe bloemen is nog iets dat ik met hem had uitgezocht voor de suite, maar waar er niet meer genoeg voorradig waren. Wat een verassing dat Stijn nu juist dit draagt. Hoewel Stijn enige twijfels had of ik het wel mooi zou vinden, is het prachtig! De grote bos bloemen ingepakt in een dikke laag folie is blijkbaar mijn trouwboeket, misschien toch iets duidelijker moeten zijn over het feit dat ik ze wel moet kunnen vasthouden… Hoe dan ook is het een prachtige bos!

Inmiddels is het net twaalf uur en moesten we al lang op het gemeentehuis zijn, Stijn en ik zetten een drafje in gevolgd door Tom, de papa en Dominic. Maar wacht. Die taart, en decoratie, die moesten nog naar de cafetaria? In alle tumult is Dominic vergeten te vertrekken, zodat Papa met Dominic in de auto springt om richting de cafetaria te gaan. Tom, Stijn en ik vervolgen onze weg en wachten aan de poort van het gemeentehuis waar iedereen al op ons staat te wachten met een erehaag van smartphones!

Dominic en papa hebben de taart kunnen afzetten en komen rustig aangewandeld, maar dan probleem 2…. Waar is onze fotograaf Ruud? Die zou hier normaalgezien ook moeten zijn… We zien geen Ruud, geen auto met Nederlandse nummerplaat, zodat Stijn zijn GSM pakt en Ruud probeert te bellen. Geen gehoor… Tja. The show must go on en we stappen met twee richting onze familie en beste vrienden. Na een hoop geflits en oeh en aah-s krijgen we een hartelijk applaus en lopen we gezamenlijk naar de achterkant van het Gemeentehuis. Nu kan het echt beginnen….

Plots zien we Ruud die al wat plaatjes aan het schieten is. No stress dus. Iedereen is present en we hebben alles. Toch? Op een helder moment kijk ik Stijn aan en zeg: We hebben toch alles hé, jij de ringen? Waarop mijn lieve Stijn ineens wat wit wegtrekt en zegt ‘jij had die toch?’, waarop ik wijs naar mijn groot wit lang kleed zonder zakken ‘waar dan liefje?, waar zou ik die moeten steken?’. Stijn verschrikt, maar we blijven alle twee wonderbaarlijk rustig. Terwijl ik bedenk wie er nog trouwringen aanheeft, die we zouden kunnen lenen voor de ringwissel, besluit Stijn met Michael in de auto te springen naar huis, waar de ringen nog in de lade zouden zitten. Ik kan er het plezier wel van inzien en hoop gewoon dat de burgemeester geduld genoeg heeft om te wachten op ons, het is inmiddels immers al iets na twaalven…

Even later vlamt er terug een auto het terrein op en heeft Stijn triompfantelijk het doosje ringen vast. We kunnen eraan beginnen. Eerst gaan Stijn en ik binnen, waarna de familie bestaande uit Greet, Herman, Tom, Els, Bomamma, Papa, Dominic, Oom Piet en tante Joke volgen, alsook onze vrienden, Steven, Michael en Shana, Birsen en Ingeborg. Binnen worden we opgewacht door de bode van de gemeente, waarna de Burgemeester Koen Volckaerts ons welkom heet.

Met veel plezier kondigt hij aan dat hij blij is ons beiden nu voor zich te zien staan, aangezien hij nooit eerder een bruidegom had zien aankomen om dan met een noodgang weer het terrein af te rijden…. Hij vroeg zich dan ook af of Stijn uberhaupt wel terug ging komen, maar nu dat we voor hem staan kunnen we toch – ondanks enige vertraging – met de plechtigheden beginnen.

Het huwelijksregister mocht door ons, alsook onze getuigen worden ondertekend, zodat Steven en Michael, Dominic en Ingeborg de pen ter hand nemen en ondertekenen.

Na de officiële woorden, lijkt het de burgemeester een goed idee om in plaats van de gebruikelijke bewoordingen, zélf geloften uit te spreken. Dit hadden we beiden niet zien aankomen en uiteraard ook niet voorbereidt. Even spannend dus, maar dan komt het wel recht uit het hart. Voor mij was dit nog moeilijker omdat ik nog geen geloften had geschreven voor de zaterdag, zodat ik enkel met een paar losse gedachten en zinnen iets moest fabriceren zonder al mijn kruid te verschieten voor onze ceremonie. Stijn, mijn liefde, mijn leven, mijn lucht en mijn toekomst, maar bovenal mijn beste vriend nam ik dan ook als mijn wettige echtgenoot voordat ik de ring rond zijn vinger schoof. Een klein traantje van geluk werd weggepinkt en nadat deze geloften werden uitgewisseld gaf de burgemeester ons nog mee dat hij hele mooie dingen had gehoord. Met name het belangrijkste, vrienden zijn, hetgeen in zijn huwelijk ook altijd nog het mooiste is. Met deze hartelijke en fijne bezegeling komt een einde aan het officiële gedeelte. WE ZIJN GETROUWD!

Na een fijn applaus en felicitaties gaan onze familie en vrienden naar buiten, zodat wij samen naar buiten kunnen komen. Na wat groepsfotos van Ruud, gaan Stijn en ik met hem op pad voor onze kleine fotoshoot. Onze familie en vrienden gaan naar cafetaria Weynickhove waar op het terras er een receptie op hun wacht met cava, pistolets, pizzapunten en…..

Wij duiken met Ruud het park achter het gemeentehuis in en ontdekken heel wat mooie fotolocaties. Ook op het veld, als in de sporthal zelf trekken we een aantal mooie plaatjes, voordat we ons bij onze familie voegen. Daar aangekomen zit iedereen gezellig rond de tafel en kunnen wij met nog een kleine verassing komen. Een TROUWTAART, en voor onze jarige getuige Steven een verjaardagstaartje. Een mooie afsluiter van een prachtige dag.

Rond 16u gaan we op huis aan, waarna Stijn vertrekt naar Lier om de bloemen bij Brood&Bloemen te gaan halen voor de dag erna en ik onder lichte druk begin aan mijn geloften. Recht uit het hart en in 1 keer schrijf ik deze uit en ben ik gerust om aan onze volgende stap te beginnen. Wel moest ik deze nog uitschrijven in het marmere schriftje en afprinten om als back-up in de binnenjas van de papa en Dominic te verstoppen. Na een paar uur komt Stijn thuis, die de bloemen in de kapel is gaan afzetten en de laatste puntjes op de i heeft gezet. We kruipen nog even tegen elkaar aan op de bank, een mooi einde aan deze drukke, maar mooie dag!