Hét aanzoek III

Woensdag 6 april vertrokken we op citytrip, met “destination unknown” voor Marijke, “destination paradise” voor Stijn. We reden ’s morgens nog even langs de Delhaize, om inkopen te doen voor een zogezegde roadtrip. Gepakt en gezakt reden we de autosnelweg op. De eerste afrit, Borgerhout, reden we er al af. “Zal wel een afleidingsmanoeuvre zijn”. Toen we even nadien langs de luchthaven reden viel Marijkes frank / kwartje nog steeds niet. Integendeel. Vol enthousiasme riep ze uit: 'Oh dan rijden we toch nog eens langs de luchthaven, misschien vliegt er nu een vliegtuig over!!!' Pas toen Stijn zich parkeerde en vertelde naar waar we gingen realiseerde Marijke zich dat we gingen vliegen! Op de luchthaven vertelde Marijke dat haar collega’s dachten dat ik haar ten huwelijk zou vragen. Enige argwaan had Marijke dus al, al geloofde ze er niet in. Doch moest ik enkele hindernissen omzeilen om haar toch op het juiste, of is het het verkeerde, been te zetten.

De uren en dagen in Barcelona waren fantastisch. We kwamen er Shakira en Pique tegen in een super brunch restaurant (Brunch & Cake), gingen heerlijk eten, en kuierden van de Ramblas naar het strand. Tussendoor bezochten we ook Casa Battló (huis van Gaudí), en passeerden we de Sagrada Familia en enkele kleine achterstraatjes en –pleintjes.

Op haar verjaardag, we zitten nog steeds in Barcelona, had ik in een super gezellig restaurant gereserveerd. We zaten boven toen ik een klein zakje bovenhaalde. Het leek erop dat hier niets inzat, maar er zat een kaart in. Ik greep naar mijn binnenzak van mijn kostuumvest. Marijkes hart sloeg enkele tellen over. Het zal toch niet?

Neen, het was inderdaad niet. In het zakje zat haar verjaardagskaart, en in mijn binnenzak zat haar cadeau. Geen ring, maar wel oorbellen. Oorbellen die uiteraard passen bij haar ring die ze later nog zou krijgen, maar dat wist ze natuurlijk nog niet. Gezien haar reactie zag ik mijn kans schoon en vroeg ik haar of ze dacht dat ik haar ten huwelijk ging vragen. Ik vroeg haar: “dan zoude wel neen gezegd hebben he?”. Ze antwoordde al lachend dat ze wel ja zou gezegd hebben. Oef. De plannen konden doorgaan! Dit was een onvoorziene goede laatste bevestiging! Het moest zo zijn!

De uren vlogen voorbij. Op de dag van vertrek begon de spanning toe te slaan. Ik stond vanaf dan in constante verbinding met Steven. Alles OK op het thuisfront? Alvorens we de vlieger opgingen stuurde hij me nog doodleuk dat hij nog even ging slapen…gelukkig volgde dat al snel met: “grapje”.

Tijdens de vlucht kon ik maar niet tot rust komen. Ik zweette me meer dan ooit te pletter. (Marijke had dit overigens wel door, maar dacht dat ik gewoon wat vluchtzenuwen had). Ik deed alsof ik sliep om zo te verbergen dat ik super zenuwachtig voor iets anders was....

Bij landing kreeg ik bericht dat het te veel waaide voor de kaarsen en dat hij alles op het terras had gezet. Even sloop er paniek. Laat ik het dan wel doorgaan? Tuurlijk! Het is nu zo! In de vlucht las ik dat Steven al vertrokken was. Ik stuurde bijgevolg ook niet toen we in de auto zaten. Marijke zag dat ik aan het sms'en was. Omdat liegen niet mijn sterkste kant is zei ik eerlijk dat het Steven was. Uiteraard moest ik wel liegen over de inhoud. Ik zei dan maar dat hij problemen had met zijn toenmalig lief. Marijke goedgelovig als ze is zat ermee in en vroeg of ze Steven niet een berichtje moest sturen. Gelukkig kon ik dit uit haar hoofd praten, maar het ophalen van de koffers duurde langer dan ooit.

We kwamen de Fruithoflaan opgereden. Ik parkeerde me op straat en laadde de valies en zakken uit de auto. Ik wandelde een drietal meter voor Marijke de oprit op en zag de vlammen vanop mijn terras. O-ooh. Bovenop het feit dat het niet anders kon dan dat Marijke dit zou zien, was het ook een heel angstaanjagend zicht. Marijke riep iets achter mij. Later bleek dat ze het gewoon over de losliggende stenen had, en niet eens het laaiend vuur zag. Ik zei dat het op het 7e was, zijnde het verdiep boven ons. Ik rekende op Marijke haar slechte rekenkunsten en ze trapte er inderdaad in. Wel stelde ze voor om eens op het gras te gaan kijken. Maar mijn paniek sloeg nu echt wel toe. We konden niet snel genoeg boven zijn. We kwamen boven, en ook door de gordijnen zag je uiteraard de geel-oranje kleurschakeringen van de vlammen. We kwamen binnen. Ik trok de gordijnen open, nam de ring uit de kast waar in hem had opgeborgen, riep Marijke, die daarna vol verbazing binnenstapte ''Ah das hier ofwa?!''. Terwijl ze nog in gevecht was met de koffers riep ik haar bij me, ging op één knie en vroeg haar zonder al te grote intro of ze met mij wilde trouwen.

Nadien vernam ik nog van Steven dat hij toch nog in het gebouw aanwezig was. Hij had ons gelukkig horen aankomen en had zich verstopt in de traphal. Ware het niet dat hij ook een immense schrik heeft van liften, heeft ook hij zich tot het uiterste moeten drijven om me te helpen in deze missie. Een flesje champagne dat hij had koud gelegd in de frigo was nog de kers op de taart.

We hebben nog uren liggen napraten in de zetel, met de terrasdeur wagenwijd open en de muziek die ik eigenlijk voor hét moment had uitgekozen - maar niet tijdig had kunnen opzetten - op de achtergrond. De fles Cava werd volledig geconsumeerd. Even ontkomen van alle spanning en emoties. De vlammen zagen er op het terras alvast rustgevender uit dan van beneden.

Toch blijft het straf dat niemand van de buren de brandweer gebeld heeft… Zondagavond 10 april 2016, rond 23u20. ’t Is gebeurd. Stijn Verschoren en Marijke Frosch zijn verloofd.

Na een aanloop van 4 en een half jaar hebben we besloten om de rest van ons leven samen met elkaar door te brengen. Vandaag dan ook voor ons beide het begin van een rush naar onze grote dag. Waar, wanneer, met wie, … Vragen die deze avond al een eerste keer naar boven komen. Maar bovenal, we hebben er echt samen van kunnen genieten. Wij tweetjes. Vol adrenaline, vol liefde.

#Aanzoek #SMtrouwen